29.12.20

LOS PECES DE RÍO NO BEBEN !!!

 

Los peces marinos beben agua y, además, lo hacen de manera continua. Esto se debe a que el agua del mar es salada (por cada litro hay aproximadamente unos 33 gramos de sal).

En el océano habitan numerosas especies como las esponjas, los bivalvos, las anémonas o los erizos, entre muchas otras, que tienen la misma concentración de sales en su organismo que el agua del mar. Sin embargo, un gran número de especies, a las que pertenecen la mayoría de los peces, poseen una concentración menor de sales que el medio marino en el que viven.

Aquí tenemos que recordar lo visto en clase: la ósmosis es el fenómeno de igualación de distintas concentraciones entre dos medios, separadas por una membrana semipermeable. Para igualarse, el disolvente siempre pasa del medio más diluido al concentrado.Es decir, pasa agua del medio que contiene menos sal al que tiene más sal.

Por esta razón, al ser la concentración de sales menor en el interior del cuerpo de los peces marinos de la del medio en el que viven, el cuerpo del pez de mar pierde agua, filtrándose al exterior a través de su piel, y sufre una progresiva deshidratación.

Para contrarrestar esto y mantener el equilibrio de sus fluidos corporales internos, los peces de mar se ven obligados a beber mucha agua. Aunque al hacer esto también ingieren sales, estas no son absorbidas porque no las necesitan, al menos no su mayoría, y son expulsadas a través de las branquias y la orina, que es muy concentrada y con poca cantidad de agua.

PECES DE RÍO

A los peces de agua dulce les sucede todo lo contrario. A diferencia de los marinos, que corren el riesgo de expulsar demasiada agua y, por tanto, de deshidratarse, los peces de río, al tener en sus fluidos corporales mayor concentración de sales que el agua dulce, corren el peligro de que les entre demasiada agua o, dicho de otra forma, de que mueran por exceso de líquidos.

Para evitar esto utilizan dos mecanismos muy simples. El primero, consiste en dotarse de una estructura corporal impermeable al agua, y el segundo, en sencillamente no beber agua.

Aunque los peces que observamos en el acuario abren y cierran la boca, lo que están haciendo, en realidad, es respirar. Por lo tanto, los peces beben en el mar, pero no en el río.

Aun así, estos mecanismos son limitados y cierta agua dulce entra en el organismo por el fenómeno de ósmosis, a través de la piel y las branquias. Por ello, para mantener el equilibrio interno es necesario que eliminen el agua a través de la orina, que, a diferencia de los peces marinos, es muy abundante y poco concentrada, ya que necesitan retener las sales.

 

 

7.11.20

CORES DO SANGUE

 

No sangue, a hemoglobina pode existir en dúas formas segundo leve unido osíxeno ou non. A forma con osíxeno denomínase oxihemoglobina; a outra, desoxihemoglobina. No sangue arterial, máis do 95% da hemoglobina está en forma de oxihemoglobina; na venosa, entre un 50 e un 80%. O sangue osixenado é de cor vermella brillante, mentras que o sangue desosixenado é de cor entre vermella escura e púrpura. Esta diferencia débese ó estado de oxidación do átomo de Fe (III na oxihemoglobina e II na desoxihemoglobina).

Certos trastornos poden cambiar a cor do noso sangue. Por exemplo, hai fármacos que aportan azufre á hemoglobina transformándoa en sulfohemoglobina, de cor verdosa.

Non todos os animais teñen o sangue vermello. Por exemplo, as arañas, os cangrexos de ferradura e outros artrópodos teñen unha hemolinfa (fluido equivalente ó sangue) de cor azul que deben ós dous átomos de cobre contidos na proteína hemocianina, que sustitúe neles á nosa hemoglobina.

Por outro lado, hai animais que teñen o sangue de cores distintas á vermella a pesar de que usan hemoglobina ou hemocianina como transportadores de osíxeno. Por exemplo, o cogombro de mar ten o sangue amarillenta debido á  proteína vanabina, que contén vanadio. O eslizón (unha especie de lagarta) tena verde a causa da biliverdina.

Outra curiosidade é o peixe de xeo, que non ten glóbulos vermellos no sangue, o que fai que esta sexa transparente.

 

3.11.20

DETECTANDO ALMIDÓN

O primeiro que faremos é preparar a solución reactiva. Diluímos tintura de iodo (Betadine) en auga nunha relación de 1 gota de Betadine por 10 gotas de auga.

Seguidamente, preparamos mostras nun plato. Colocaremos pequenas cantidades de diversos alimentos, como trozos de pan, grans de arroz, patacas....

Colocaremos algunhas gotas da solución iodada sobre os diversos alimentos. Primeiro, os de orixe vexetal e logo os de orixe animal. Pasados uns minutos poderemos observar unha coloración azul nos alimentos de orixe vexetal (pan, arroz, patacas, etc), mentras que nos alimentos de orixe animal non deberían presentar coloración. No caso de que así fose, saberemos con certeza que este produto contén almidón, é dicir, é un embutido adulterado.

O almidón é un hidrato de carbono (H.C) presente nos alimentos de orixe vexetal. Reacciona químicamente co iodo, dando unha pigmentación azulada que poderá ser tan intensa, como a cantidade de almidón que se atope na mostra do alimento que estamos analizando. 


 

 

DEMODEX

 

O Demodex folliculorum é un tipo de ácaro. É un dos dous tipos de ácaros Demodex , sendo o outro o Demodex brevis . É tamén o tipo máis común de ácaro Demodex .

Vive dentro dos folículos pilosos da pel humana, alimentándose de células de pel mortas e de sebo. A diferencia do D. brevis , este tipo de ácaro atópase principalmente na cara.

Soen vivir unha media de quince días. Morren cando non poden acumular máis residuos no seu interior, dado que carecen de aparello excretor.